این مقاله در مجله مدیریت ارتقای سلامت با عنوان مقایسه اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت و واقعیت درمانی گروهی بر تعامل والد_کودک در مادران دارای فرزند درخودمانده به چاپ رسیده است.
در چکیده می خوانیم:
مقدمه: خانواده‌های کودکان “درخودمانده” به شدت تحت تأثیر عوامل گوناگون بر تعامل والد-کودک هستند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی “گروه درمانی مبتنی برشفقت” و “واقعیت درمانی گروهی” بر تعامل والد-کودک در مادران دارای فرزند درخودمانده است.
روش کار: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و 3 ماه بعد پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل تمام مادران دارای فرزند درخودمانده سطح یک بود. مراکز به روش در دسترس انتخاب شدند. از میان آن ها 45 تن به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به روش تصادفی و با قرعه کشی در 2 گروه مداخله و 1 گروه کنترل قرار گرفت. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی، “مقیاس رابطه والد- کودک بود. روایی محتوای ابزار به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. پس از اجرای 8 جلسه 90 دقیقه ای”گروه درمانی مبتنی برشفقت” و “واقعیت درمانی گروهی” برای گروههای مداخله، داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 تحلیل شد.
یافته ها: “گروه درمانی مبتنی برشفقت” و “واقعیت درمانی گروهی” در تعامل والد-کودک در مادران دارای فرزند درخودمانده اثربخش بودند(P<0/01). بین اثربخشی بر زیر مقیاس نزدیکی و نمره کلی رابطه والد- کودک تفاوت وجود داشت (P<0/01).
نتیجه گیری: “گروه درمانی مبتنی برشفقت” و “واقعیت درمانی گروهی” بر تعامل والد-کودک در مادران دارای فرزند درخودمانده اثربخش بودند. پیشنهاد می شود، درمانگران از “گروه درمانی مبتنی برشفقت” و “واقعیت درمانی گروهی” را برای تقویت و اصلاح رابطه والد-کودک، کودکان در خودمانده استفاده نمایند.
کلیدواژه ها: درخودمانده، درمان مبتنی بر شفقت، واقعیت درمانی، مادران، والد- کودک
درخواست مشاوره